تست هورمون ضد ادرار (ADH)

تست هورمون ضد ادرار (ADH)

هورمون آنتی دیورتیک (ADH) که آرژنین وازوپرسین (AVP) نیز نامیده می شود، هورمونی است که با کنترل میزان آبی که کلیه ها در حال فیلتر کردن مواد زائد از خون هستند، به تنظیم تعادل آب در بدن کمک می کند. این آزمایش میزان ADH را در خون اندازه گیری می کند.

ADH توسط هیپوتالاموس در مغز تولید شده و در غده هیپوفیز خلفی در پایه مغز ذخیره می شود. ADH معمولاً توسط هیپوفیز در پاسخ به حسگرهایی که افزایش اسمولالیته خون (تعداد ذرات محلول در خون) یا کاهش حجم خون را تشخیص می دهند، آزاد می شود. کلیه ها با حفظ آب و تولید ادرار غلیظ تر به ADH پاسخ می دهند. آب باقی مانده خون را رقیق می کند، اسمولالیته آن را کاهش می دهد و حجم و فشار خون را افزایش می دهد. اگر این برای بازگرداندن تعادل آب کافی نباشد، تشنگی نیز تحریک می شود تا فرد مبتلا آب بیشتری بنوشد.

انواع اختلالات، شرایط و داروها وجود دارد که می تواند بر میزان ADH آزاد شده یا پاسخ کلیه ها به آن تأثیر بگذارد. کمبود و بیش از حد ADH می تواند علائم و عوارضی ایجاد کند که در موارد نادر ممکن است تهدید کننده زندگی باشد.

اگر ADH خیلی کم باشد یا کلیه ها به ADH پاسخ ندهند، آب زیادی از طریق کلیه ها از دست می رود، ادرار تولید شده رقیق تر می شود و خون غلیظ تر می شود. این می تواند باعث تشنگی بیش از حد، تکرر ادرار، کم آبی بدن و – اگر آب کافی برای جایگزینی از دست رفته ننوشید – سدیم خون بالا شود.

اگر ADH بیش از حد باشد، آب حفظ می شود، حجم خون افزایش می یابد و فرد ممکن است حالت تهوع، سردرد، بی حالی، بی حالی و سدیم خون پایین را تجربه کند.

تست ADH به طور گسترده برای تشخیص این شرایط استفاده نمی شود. اغلب، تشخیص بر اساس تاریخچه پزشکی و سایر آزمایش‌های آزمایشگاهی مانند اسمولالیته ادرار و خون و الکترولیت‌ها انجام می‌شود.

کمبود ADH که دیابت بی مزه نیز نامیده می شود، به دلیل کمبود ADH یا ناتوانی کلیه در پاسخ به ADH ایجاد می شود.

دیابت بی مزه مرکزی با کمبود تولید ADH توسط هیپوتالاموس یا آزاد شدن از هیپوفیز همراه است و ممکن است به دلایل مختلفی از جمله نقص ژنتیکی ارثی، ضربه به سر، تومور مغزی، یا به دلیل عفونتی باشد که باعث انسفالیت می شود. یا مننژیت

دیابت بی مزه نفروژنیک از کلیه منشا می گیرد و با عدم پاسخ به ADH همراه است و باعث ناتوانی در تمرکز ادرار می شود. ممکن است ارثی یا ناشی از انواع بیماری های کلیوی باشد.

هر دو نوع دیابت بی مزه منجر به دفع حجم زیادی از ادرار رقیق شده توسط کلیه ها می شود.

ADH بیش از حد در “سندرم هورمون ضد ادراری نامناسب” (SIADH) زمانی که ADH در مقادیر تنظیم نشده آزاد می شود، دیده می شود. SIADH به دلیل تولید نامناسب بیش از حد ADH ایجاد می شود که منجر به احتباس آب، کاهش سدیم خون و کاهش اسمولالیته خون می شود.

افزایش تولید به دلیل پاسخ طبیعی به اسمولالیته خون بالا یا حجم کم خون نیست.

SIADH ممکن است به دلیل تعداد زیادی از بیماری ها و شرایطی باشد که یا تولید و انتشار بیش از حد ADH را تحریک می کند یا از سرکوب آن جلوگیری می کند.

SIADH ممکن است با سرطان هایی که مستقل از هیپوتالاموس و غدد هیپوفیز تولید ADH یا مواد شبه ADH می کنند نیز دیده شود.

صرف نظر از علت یا منبع، ADH بیش از حد باعث کاهش سدیم خون و اسمولالیته می شود زیرا آب حفظ می شود و حجم خون افزایش می یابد.

چگونه از آزمایش استفاده می شود؟

آزمایش هورمون آنتی دیورتیک (ADH) ممکن است برای کمک به تشخیص، تشخیص و تعیین علت کمبود یا بیش از حد هورمون ضد ادرار استفاده شود. با این حال، این تست به طور گسترده استفاده نمی شود. تشخیص این شرایط اغلب بر اساس تاریخچه بالینی و سایر آزمایشات آزمایشگاهی مانند اسمولالیته خون و ادرار و همچنین الکترولیت ها است.

آزمایش ADH ممکن است برای کمک به تشخیص دیابت بی مزه و تمایز بین دو نوع اصلی دیابت بی مزه مرکزی و دیابت بی مزه نفروژنیک انجام شود، یا ممکن است آزمایش برای کمک به تشخیص سندرم هورمون ضد ادرار نامناسب (SIADH) انجام شود.

چه زمانی انجام داده می شود؟

آزمایش ADH ممکن است به تنهایی همراه با سایر آزمایش‌ها یا به عنوان بخشی از یک روش محرومیت از آب یا بارگذاری آب در مواقعی که مشکوک به ADH اضافی یا کمبود باشد، سفارش داده شود. ممکن است زمانی تجویز شود که فرد دارای سدیم خون پایین بدون علت قابل شناسایی باشد و/یا علائم مرتبط با SIADH داشته باشد. اگر SIADH به تدریج ایجاد شود، ممکن است هیچ علامتی وجود نداشته باشد، اما اگر شرایط حاد باشد، علائم و نشانه‌ها معمولاً با مسمومیت با آب مرتبط هستند و ممکن است شامل موارد زیر باشند:

• سردرد
• حالت تهوع، استفراغ
• گیجی
• در موارد شدید، کما و تشنج
• آزمایش ADH ممکن است زمانی تجویز شود که فردی تشنگی بیش از حد و تکرر ادرار داشته باشد و پزشک به دیابت بی مزه مشکوک باشد.

نتیجه این تست چه چیزی را نشان می دهد؟

نتایج آزمایش ADH به تنهایی تشخیص بیماری خاصی نیست. نتایج معمولاً همراه با سابقه پزشکی، معاینه فیزیکی و نتایج سایر آزمایش‌ها ارزیابی می‌شوند. سطوح پایین یا زیاد ADH ممکن است موقت یا پایدار، حاد یا مزمن باشد و ممکن است به دلیل یک بیماری زمینه‌ای، عفونت، یک بیماری ارثی، یا به دلیل جراحی یا ضربه مغزی باشد.

در تشخیص دو نوع دیابت بی مزه:

ADH پایین ممکن است با دیابت بی مزه مرکزی دیده شود.

افزایش ADH ممکن است با دیابت بی مزه نفروژنیک دیده شود.

گاهی اوقات از تست تحریک ADH محرومیت از آب برای کمک به تمایز بین این انواع استفاده می شود.

افزایش سطح ADH اغلب با سندرم های ترشح نامناسب ADH (SIADH) دیده می شود. آزمایش SIADH ممکن است شامل آزمایش اسمولالیته خون و ادرار، آزمایش سدیم، پتاسیم و کلرید و گاهی اوقات اندازه گیری ADH باشد. گاهی اوقات آزمایش سرکوب ADH بارگیری آب انجام می شود. (برای جزئیات بیشتر، زیر را ببینید.)

SIADH ممکن است به دلیل انواع سرطان ها از جمله لوسمی، لنفوم، و سرطان های ریه، پانکراس، مثانه و مغز باشد. سطوح ADH ممکن است با چنین سرطان هایی تا حد زیادی افزایش یابد.

آزمایش‌های دیگری ممکن است برای کمک به تشخیص SIADH از سایر اختلالاتی که می‌توانند باعث تجمع مایع (ادم)، سدیم خون پایین و/یا کاهش تولید ادرار شوند، مانند نارسایی احتقانی قلب، بیماری کبد، بیماری کلیوی و بیماری تیروئید انجام شود.

افزایش ADH ممکن است با کم آبی بدن، تروما و جراحی نیز دیده شود. افزایش متوسط ​​در ADH ممکن است با اختلالات سیستم عصبی مانند سندرم گیلن باره، مولتیپل اسکلروزیس، صرع، و پورفیری متناوب حاد، همراه با اختلالات ریوی مانند فیبروز کیستیک، آمفیزم، و سل و در افراد مبتلا به HIV/AIDS دیده شود. آزمایش ADH ممکن است گاهی برای کمک به بررسی کمبود سدیم خون و علائم مرتبط با آن و شناسایی SIADH تجویز شود، اما به طور کلی برای تشخیص یا نظارت بر هیچ یک از بیماری ها یا شرایطی که ممکن است باعث آن شود، تجویز نمی شود.

علاوه بر دیابت بی مزه مرکزی، ADH پایین ممکن است با نوشیدن حجم زیاد آب و با اسمولالیته سرم پایین مشاهده شود.

تست تحریک ADH محرومیت از آب چیست؟

گاهی اوقات از آزمایش تحریک ADH محرومیت از آب برای تأیید تشخیص دیابت بی مزه و تمایز بین این دو نوع استفاده می شود. تحت نظارت پزشکی، به شما دستور داده می شود که نوشیدن مایعات را برای مدت زمان مشخصی متوقف کنید. ممکن است آزمایش خون ADH انجام شود و ممکن است دوز ADH مصنوعی به شما داده شود. چندین اندازه گیری اسمولالیته خون و ادرار در فواصل زمانی مشخص قبل و بعد از تجویز وازوپرسین انجام می شود تا پاسخ شما به محدودیت مایعات و سپس به دارو کنترل شود. این روش باید تحت نظارت دقیق پزشکی انجام شود زیرا گاهی اوقات می تواند منجر به کم آبی شدید بدن شود و برای برخی از افراد مبتلا به بیماری های زمینه ای خطر ایجاد کند.

دیابت بی مزه مرکزی به دلیل تولید کم غیرطبیعی ADH و ناتوانی در تمرکز ادرار ایجاد می شود که به صورت افزایش اسمولالیته ادرار پس از تجویز ADH منعکس می شود، اما به تنهایی به دلیل کمبود آب افزایش نمی یابد.

دیابت بی مزه نفروژنیک ناتوانی کلیه در پاسخ به ADH است که به صورت عدم تغییر در اسمولالیته ادرار قبل یا بعد از تجویز ADH و بالا بودن ADH خون منعکس می شود.

تست سرکوب ADH بارگذاری آب چیست؟

ممکن است برای کمک به تشخیص SIADH از آزمایش سرکوب ADH بارگیری آب استفاده شود. با این روش به شما دستور داده می شود که روزه بگیرید و سپس مقادیر مشخصی آب برای نوشیدن داده می شود. مقدار ادرار تولید شده و تغییرات در ادرار و اسمولالیته خون در طول زمان بررسی می شود. آزمایش خون ADH نیز انجام می شود. این روش باید تحت نظارت پزشکی انجام شود زیرا ممکن است در افراد مبتلا به بیماری کلیوی خطرناک باشد و منجر به کاهش شدید سدیم خون شود.

با این آزمایش، افراد مبتلا به SIADH معمولاً سدیم و اسمولالیته خون را کاهش می دهند. آنها به اندازه مورد انتظار ادرار تولید نمی کنند، اسمولالیته ادرار نسبت به اسمولالیته سرم بالا است، و غلظت ADH بیش از حد مناسب است و با بارگیری آب به طور مناسب کاهش نمی یابد.

آیا چیز دیگری هست که باید بدانم؟

به طور کلی، توانایی تمرکز ادرار با افزایش سن کاهش می یابد.

تولید ADH زمانی که فرد ایستاده است، در طول شب و با درد، استرس و ورزش به طور موقت افزایش می یابد. تولید با فشار خون بالا و زمانی که کسی دراز می کشد کاهش می یابد.

آیا داروهایی وجود دارند که بر سطح ADH تأثیر بگذارند؟

بسیاری از داروها می توانند بر سطح ADH تأثیر بگذارند. آنها عبارتند از:

داروهای تحریک کننده ترشح ADH مانند: باربیتورات ها، دزیپرامین، مورفین، نیکوتین، آمی تریپتیلین و کاربامازپین.

داروهایی که عملکرد ADH را تقویت می کنند، مانند: استامینوفن، متفورمین، تولبوتامید، آسپرین، تئوفیلین و داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی.

داروهایی که ADH یا اثرات آن را کاهش می دهند، مانند: اتانول، لیتیوم و فنی توئین.

دیابت بی مزه چه تفاوتی با دیابت دارد؟

دیابت شیرین که معمولاً به آن دیابت گفته می شود، یا با کاهش تولید انسولین یا مقاومت به انسولین مرتبط است و باعث افزایش گلوکز خون می شود. دیابت بی مزه ارتباطی با انسولین یا گلوکز ندارد. یونانیان باستان در نامگذاری این بیماری ها فکر می کردند که هر دو وضعیت مشابه هستند زیرا تشنگی و تکرر ادرار در افراد مبتلا به آنها افزایش یافته است. آنها از این جهت متفاوت بودند که در یکی ادرار شیرین (دیابت شیرین) و در دیگری بی مزه بود (دیابت بی مزه).

آیا دیابت بی مزه قابل درمان است؟

بله، یک شکل مصنوعی از ADH را می توان به عنوان جایگزینی برای افراد مبتلا به دیابت بی مزه مرکزی تجویز کرد. افراد مبتلا به دیابت بی مزه نفروژنیک به نوشیدن مقادیر کافی آب برای جایگزینی آنچه در ادرار از دست می رود تشویق می شوند و باید با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی خود در مورد تغییرات احتمالی در رژیم غذایی خود صحبت کنند.